D

Danilo Kiš, jedan od najplodnijih i najnagrađivanijih autora sa ovih prostora, rođen je u Subotici 22. februara 1935. godine, od oca Eduarda Kiša, mađarskog Jevrejina i majke Milice Dragićević, Crnogorke. Do 1942. godine živi sa roditeljima u Novom Sadu, gde pohađa prvi razred osnovne škole, a zatim prelazi u Mađarsku, u očev rodni kraj, gde završava osnovnu školu i dva razreda gimnazije. Nakon odvođenja njegovog oca u Aušvic 1944. godine, sa ostatkom porodice je repatriran u Cetinje podsredstvom Crvenog Krsta. Tamo Kiš živi do kraja svog školovanja. Na Filozofski fakultet u Beogradu Kiš se upisuje 1954. godine, a u septembru 1958. godine kao prvi student diplomira na katedri za Opštu književnost.
U to vreme, Kiš je već postao objavljivani autor.
Naime, svoje prve radove objavljuje sa svojih osamnaest godina, daleke 1953. godine, a kasnije se nižu dela različitih kategorija, među kojima izdvajamo čuvene romani „Bašta, pepeo“, „Peščanik“ i drugi, potom knjige pripovedaka „Rani jadi“, „Grobnica za Borisa Davidoviča“, „Enciklopedija mrtvih“, „Lauta i ožiljci“, kao i knjige eseja „Po-etika“, „Život i literatura“ i još mnogo drugih.
Kiš je jedan od najprevođenijih pisaca, dobitnik niza uglednih domaćih i prestižnih međunarodnih književnih nagrada, kao i dopisni član SANU. Preminuo je u Parizu, 1989. godine.

„Danilo Kiš” je Fondacija za omladinsku kulturu i stvaralaštvo. Fondacija ima za cilj oblikovanje novog kulturnog prostora grada. Nizom projekata iz sfere kulture, umetnosti, nauke i kroz omladinske akcije, Fondacija želi da staru panonsku damu, Suboticu, probudi iz ravničarske pospanosti. Danilo Kiš je otvoren za sve Subotičane koji istinski žele bogat kulturni i društveni život. Fondacija je gradska institucija koja ima za zadatak promovisanje vrednosti savremenog, interkulturalnog, postmodernog i urbanog društva.

Dužijanca je završni bunjevački žetveni običaj na poljima. Veoma je star i datira još iz vremena pagana - slavi se bog plodnosti. Ovaj običaj se vremenom pretvorio u opštu zemljoradničku slavu i svečanost , na svakom salašu i u svakoj zemljoradničkoj porodici.
Dužijanca se vezuje za Markovo, kada se išlo na njivu gde se obavljao blagoslov žita.
Sama žetva - ris počinjala je na Petrovdan, makar i simbolično, ako žito nije dozrelo.
Žito se slagalo u snopove, snoplje se ređalo u krug, a na sredini kruga bio je zaboden kolac, za koji je bio vezan konj. Konj je kopitama gazio po snoplju, žito je ostajalo na zemlji, a od gore je ostajala slama. Prva varoška, obnovljena Dužijanca bila je 1968. godine i od onda se tako slavi. Svečana povorka, u kojoj dominira bogatstvo bunjevačke narodne nošnje, obilazi grad i na taj način čuva bunjevačke žetvene običaje od zaborava.

Dom gradskih kapetana, tačnije nekadašnja kuća gradskog kapetana Luke Sučića, neposredno pored Franjevačke crkve, najstarija je kuća u Subotici, izgrađena polovinom 18. veka u stilu tzv. „provincijskog baroka“.

Dudova šuma: na mestu ovog današnjeg gradskog parka krajem 18. veka podignut je dudinjak kako bi se unapredio uzgoj svilene bube. Ovaj privredni pokušaj nije uspeo, ali je dudinjak izrastao u Dudovu šumu. Sredinom prošlog veka uređena je kao gradski park i vremenom postala omiljeno šetalište i sportski centar. Tu je još pre Prvog svetskog rata izgrađen prvi fudbalski teren u Subotici, kasnije teniski i drugi sportski tereni, a u novije vreme i sportska hala.

Dečje pozorište u Subotici počelo je sa radom 6. decembra 1934. kao lutkarsko pozorište. Inženjer Oton Tomanić je bio i tvorac subotičkog lutkarskog pozorišta, ali i kreator na stotine komada koji su se u njemu igrali. Bio je scenograf, pisac i reditelj jer je pre otvaranja bio na lutkarskoj edukaciji u Ljubljani.
Prvi profesionalni ansambl formiran je u sezoni 1953/54. godine i od tada se Pozorište razvija. Danas spada u sam vrh scenskog stvaralaštva za decu. 1960. godine, izvođenjem prve žive predstave „Dečaci Pavlove ulice”, lutkarsko pozorište menja ime u „Dečje pozorište-Dječje kazalište-Gyermekszínház”. Za proteklih skoro sedam decenija, Dečje pozorište je izraslo u ustanovu čiji organizacioni i umetnički nivo mogu da odgovore na najsloženija pitanja savremenog teatra za decu.
Pozorište godišnje izvede 6 premijera, 2 na srpskom, 2 na mađarskom, 1 na hrvatskom jeziku i jedan dvojezičan novogodišnji program. Ukupan broj godišnje održanih predstava se kreće od 200 do 230. Većina predstava se prikazuje u kući, dok se oko 50 predstava odigra na terenu u zemlji i inostranstvu.
Dečje pozorište je suorganizator Međunarodnog festivala pozorišta za decu koji se održava svakog maja u Subotici.