ISTORIJAT

Pustara Šandor koja je pripadala Subotici pominje se još 1578. godine, a koja je nesumnjivo identična sa predelom na kojem je podignuto selo Aleksandrovo oko 1788. godine, na istočnoj strani Beogradskog puta naznačen je humak Šandor. (Po skici vojnog inžinjera Franca Balukantija). Aleksandrovo, na mađarskom Šandor, susreće se u ovim istorijskim arhivama pre 1918. godine. Tada je usvojen jugoslovenski naziv Aleksandrovo. Inače ovdašnjem stanovništvu su poznata oba naziva. O pređašnjoj naseljenosti navedene teritorije svedoče i ruševine nekadašnje crkve na istočnoj strani sela, pored zapadne obale jezera Palić, naznačene na rukopisnoj karti iz poslednje decenije XVIII veka. Da li je u pitanju crkva naselja Šandor koje se spominje 1464. godine, koje je dobilo ime po spahijskoj porodici Šandor kako je u istorijskim analima spomenuto, ne zna se. Činjenica je da se život u XVIII veku nastavio na onim lokacijama gde se posle turskih osvajanja, odnosno turske okupacije ugasio. Verovatno su i subotički gradski oci, dajući krajem XVIII veka predlog za kolonizaciju uvratine Aleksandrovo takođe znali da je tamo na području novoplaniranog sela nekada bilo života, te konačno, ali jako teško, pristali da se život tamo nastavi. 28. jula 1800. godine sklopljen je trajni ugovor sa Magistratom grada Subotice i opštinske uprave naselja Aleksandrovo o daljem nastavku kolonizacije sela sa 100 sesija čiji će stanovnici udovoljiti davanju zapregi za vojsku i potrebe županije. Sama kolonizacija je obavljena u nekoliko faza i dosta trzavica.

Izvor: „Vlastelinsko naselje Aleksandrovo“ od Gašpara Ulmera